آنها همقدم و همگام راه میروند، پیچیده در پوششهایی از سیاهیِ مطلق یا سفیدیِ عریان. در این دستهرویِ تکرنگ، هر پیکر در تیزترین کنتراست شبیه دیگریست؛ لژیونی از سایهها که زیر خورشیدی راه میروند که نه هرگز طلوع میکند و نه غروب. اینها همان مردگانِ راهروندهاند؛ روحهایی که در یکبُعدِ اندیشه از زندگی عبور میکنند …
Read more “مردگانِ راهرونده در سیاه و سفید: فلسفهای در بابِ خاکستری”
They walk in lockstep, draped in garments of pure black or stark white. In this monochrome procession, every figure looks alike in the sharp contrast – a legion of silhouettes marching under a sun that never rises nor sets. These are the dead men walking: souls moving through life in one dimension of thought, seeing …
Read more “Dead Men Walking in Black and White: A Philosophy of Grey”
در دادوستد کهنِ کالا و اندیشه در امتداد جادهٔ ابریشم، منسوجات چیزی فراتر از صرفاً کالا بودند؛ آنها تجسّم فرهنگ، بومزیست و کار جنسیتمند بودند. خودِ نامِ «جادهٔ ابریشم» کاروانهایی را به یاد میآورد که از پارچههای گرانبها انباشتهاند: ابریشم چینی، فرشهای ایرانی، پارچههای نخی چاپخوردهٔ هندی، ایکاتهای آسیای میانه. با این حال، پشتِ این …
Read more “رشتههای طبیعت و خواهرانگی: اکوفمینیسم در مُدِ جادهٔ ابریشم”
In the age-old exchange of goods and ideas along the Silk Road, textiles were more than mere commodities – they were embodiments of culture, ecology, and gendered labor. The very phrase “Silk Road” evokes caravans laden with rich fabrics: Chinese silk, Persian carpets, Indian cotton prints, Central Asian ikats. Yet behind these luxuries stood the …
Read more “Threads of Nature and Sisterhood: Ecofeminism in Silk Road Fashion”
هنر آراستن لباس با مهره قدمتی به اندازهی خودِ تمدن دارد. از همان زمانی که انسانهای نخستین مجذوب درخشش صدفها و سنگهای براق شدند، شروع کردند به دوختن این گنجینههای کوچک روی پوششهایشان. در روزگار باستان، بسیار پیش از ثبت تاریخ، انسانها از صدفهای دریایی، دانهها، سنگها و استخوانها مهره میساختند و با سوزنهای ابتدایی …
The art of adorning clothing with beads is as old as civilization itself. From the moment early humans discovered the allure of shimmering shells and stones, they began stitching these treasures onto their garments. In ancient times, long before written history, people were already crafting beads from seashells, seeds, stones, and bone, and using crude …
یک مکعبِ یخِ کامل را در دستهایم در آغوش میگیرم و وزن و صلابتِ بلورینش را حس میکنم. در برابرم چون تندیسی خاموش از هندسه میایستد—پاک، سرد و جنبشناپذیر. در این هیئتِ یخزده، همگراییِ سکونِ تنها و شفافیتِ آیندهگرا را درمییابم؛ گویی پارهای از معماریِ جهانی دیگر است. لبهها دقیقاند، حدگذاریشده با ریاضیاتِ سختگیرانهٔ طبیعت …
I cradle a perfect cube of ice in my hands, feeling its weight and its crystalline rigidity. It stands before me like a silent sculpture of geometry—pure, cold, and immovable. In this frozen form, I sense the convergence of solitary stillness and futuristic clarity, as if it were a fragment of an otherworldly architecture. The …
بر این ساحلِ مقدس، تنِ ما بومیست و بدن معبدی سخنگو. با سیلوئتهایِ سیاه در برابر شن و دریا آیین را بهجا میآوریم: هر نفس بندی از شعر، هر حرکت گلیفی. میشل فوکو یادآوری میکند: «بدن معنا میگیرد و به تمامی در گفتمان ساخته میشود» — اینجا پوست متن است و جامهٔ سیاه مرکّبِ آن. …
On this sacred shore our flesh is a canvas, the body a speaking temple. Clad in black silhouettes against sand and sea, we enact ritual: every breath a stanza, every gesture a glyph. “The body is given meaning and wholly constituted by discourse,” Michel Foucault reminds us – here the skin is text and the …