این مجموعه صرفاً رشته‌ای از پوشاک نیست، بلکه نقشه‌نگاری‌ای از آینده‌های ممکن است—بافتی تراش‌خورده در زبانی که فراتر از فصل‌ها و روندها می‌رود. هر چین، هر حجم و هر سیلوئت، به ژستی بدل می‌شود در گفت‌وگویی پیوسته میان بدن و امتدادهای خیالی‌اش. این قطعات لباس نیستند؛ معماری‌هایی از «حضور»اند، تجسم بیرونی تپش جهانی که در …
This collection is not merely a series of garments, but a cartography of possible futures—fabric sculpted into a language that transcends seasons and trends. Each fold, volume, and silhouette becomes a gesture in an unfolding dialogue between the body and its imagined extensions. The pieces are not clothes; they are architectures of presence, externalizing the …
در عصری که با فروپاشی زیست‌محیطی تعریف می‌شود، مد دیگر نمی‌تواند به کلیشه‌های آشنای زیبایی و ماندگاری تکیه کند. آنتروپوسن ما را وادار می‌کند که پوشاک را نه صرفاً به‌عنوان زینتی برای بدن‌های زنده، بلکه به‌عنوان اشیایی مادی که در چرخه‌های حیات و مرگ سیاره‌ای درگیرند، بازبینی کنیم. همان‌طور که یک پژوهش هشدار می‌دهد، «مصرف …
Read more “آن‌چه پس از تن باقی می‌ماند: مد در عصر آنتروپوسن”
In an era defined by environmental breakdown, fashion can no longer rely on familiar tropes of beauty and permanence. The Anthropocene prompts us to reconsider clothing not as a mere adornment of living bodies, but as material artifacts entangled in planetary life‐death cycles. As one study warns, “the unbridled consumption of clothing threatens the environment,” …
Read more “What Remains After the Body: Fashion in the Anthropocene”
در سکوت تاریک اتاقک رهاشده‌ی موتور، سایه‌های ماشین‌ها همچون استخوان‌های غول‌های منقرض‌شده کشیده می‌شوند. زنگ‌زدگی بر تیرهای فولادی و پیستون‌های شکسته می‌خزد؛ فرسودگی صنعت در سکوتی شبح‌گون طنین می‌افکند. در میان این گورستان آهنی، پیکره‌ای ظریف ایستاده است؛ پیچیده در جامه‌ای از گلبرگ‌های پژمرده. هر شکوفه در برابر هندسه‌ی سرد چرخ‌دنده‌ها و پرچ‌ها می‌لرزد و …
In the hushed gloom of an abandoned engine room, shadows of machines stretch like the bones of extinct giants. Rust creeps along steel girders and broken pistons, the decay of industry echoing with a ghostly silence. Amid this iron graveyard stands a fragile figure draped in a gown of wilted petals. Each blossom trembles in …
من در به‌کار بردن واژه «هنرمند» برای خود تردید دارم. اعلام اینکه خود را نقاش می‌دانم، شبیه به ادعای رسیدن به ایستگاهی است که فقط می‌تواند از آن دورتر شود؛ برچسب‌هایی مانند «هنرمند» یا «نقاش» صفت‌هایی قاطع به نظر می‌آیند، گویی به وضعیتی که از قبل به دست آمده اشاره دارند، اما تمرین من یک …
Read more “واقعیت‌های ساخته‌شده؛ گرافیت، کیاروسکورو و سنگینی نور”
I hesitate to call myself an artist. To declare oneself a painter feels like claiming arrival at a station that can only ever recede; labels such as “artist” or “painter” sound definitive, as if they describe a state already attained, but my practice is a continuous verb. To paint, to draw, to see – these …
Read more “Fashioned Realities; Graphite, Chiaroscuro, and the Weight of Light.”
کتاب امپراتوری مد: پوشاندن دموکراسی مدرن نوشتهٔ ژیل لیپووتسکی (۱۹۹۴) نظریه‌ای تحریک‌آمیز را مطرح می‌کند: مد صرفاً نمودِ خودنمایی و خودبینی نیست، بلکه بازتابی از فردگرایی دموکراتیکِ لیبرال و نیرویی برای ایجاد انسجام اجتماعی است. به‌زعم لیپووتسکی، «فرهنگ مدرنِ توجه به ظاهر و سطحی‌نگری» در واقع در خدمت خیر عمومی است. هنگامی که مد از …
Read more “پوشاندن دموکراسی: فردگرایی و سیاست‌های سبک در امپراتوری مد لیپووتسکی”
Gilles Lipovetsky’s The Empire of Fashion: Dressing Modern Democracy (1994) advances a provocative thesis: fashion is not mere vanity, but a mirror of liberal democratic individualism and a force for social cohesion. In Lipovetsky’s account, the “modern cult of appearance and superficiality” actually serves the common good . As fashion evolved from an aristocratic prerogative …