در سالنی تاریک، زیر صورتهای فلکیِ الکترونیکی، درویشی تنها میچرخد؛ دامنِ سفیدش با رگههایی از نور میدرخشد و هر چرخش، نقشهایی نورانی بر دیوارها میپراکند. در این چشماندازِ آیندهگرا، درویشِ سماعگر زیر ستارههای نئونی ردایی درخشان بر تن دارد؛ هوا از سرودی دیجیتال میلرزد، اما چشمان او در نیایش بسته است. این نه اجراست و …
Read more “سماعِ رو به آینده: آیین صوفیانه، شمس تبریزی و بقای نیایشِ مقدس در عصر فناوری”
In a darkened hall beneath electronic constellations, a lone dervish turns. His white skirt glows with threads of light, each spin casting luminous patterns on the walls. **** In this futuristic vision, the whirling dervish wears illuminated robes under neon stars. The air hums with a digital hymn, yet his eyes are closed in prayer. …
سینمای لوئیس بونوئل چون رویایِ شفافی گشوده میشود: در سطح آراسته و ظریف، اما آکنده از تصاویر براندازانهای که زیرِ این آرامش میتپند. در کارنامهای نیمقرنی که از تحریکهای سوررئالیستیِ صامت تا ملودرامهای تلخِ مکزیکی و طنزهای نیشدارِ اروپایی را دربر میگیرد، بونوئل «ازدواجِ تصویرِ سینمایی با تصویرِ شاعرانه» را سامان میدهد تا «واقعیتی نو… …
Read more “ابریشم، سایه و رسوایی: مد، نور و نگاهِ سوررئالیستیِ لوئیس بونوئل”
Luis Buñuel’s cinema unfolds like a lucid dream: elegant on its surface, yet full of subversive imagery pulsing beneath the calm. Across a half-century career that spanned silent surrealist provocations, gritty Mexican melodramas, and sly European satires, Buñuel orchestrated a “marriage of the film image to the poetic image” to create “a new reality… scandalous …
Read more “Silk, Shadow, and Scandal: Fashion, Light, and the Surreal Eye of Luis Buñuel”
در سینمای ژانلوک گدار، یک عینک آفتابی یا تیشرت راهراه میتواند وزن یک مانیفست را بر دوش بکشد. از خیابانهای بیقرار «از نفس افتاده» (۱۹۶۰) تا کولاژهای ویدئویی قطعهقطعهٔ سالهای پایانی، گدار زبانی بصری آفرید که در آن پارچه، حرکت، نور و قاببندی به شعری ایدئوگراموار بدل میشوند. لباسها هرگز صرفاً آرایش نیستند؛ آنها کُدهایی …
Read more “نور، کات و پنبه: مد، نورپردازی و اندیشهٔ سینمایی در سینمای ژانلوک گدار”
In Jean-Luc Godard’s cinema, a pair of sunglasses or a striped T-shirt can carry the weight of a manifesto. From the restless streets of À bout de souffle (1960) to the fragmented video collages of his later years, Godard fashioned a visual language in which fabric, gesture, light, and framing become an ideogrammatic poetry. Costumes …
فیلمهای «اینگمار برگمان» چون نمایشنامههایی هولانگیز که از نور و سایه بافته شدهاند گشوده میشوند؛ جایی که هر لباس، دکور و پرتوِ نور وزنی معنوی دارد. از نخستین درامهای سوئدیاش تا چشماندازهای باشکوهِ اواخرِ کارنامه، برگمان سینما را «اتاقک کوچکی از نظم، روال، مراقبت و عشق» میدانست—تئاتری از رؤیاها که در آن تصاویر ناگفتنی را …
Ingmar Bergman’s films unfold like haunting stage plays woven in light and shadow, where every costume, set, and beam of light carries spiritual weight. From his earliest Swedish dramas to his grand late-career visions, Bergman treated cinema as “a little room of orderliness, routine, care and love” – a theatre of dreams in which visuals …
«پیر پائولو پازولینی» در سینما چهرهای یگانه و رؤیابین است—شاعری، نقاشی و جدلینویسی که با جانِ یک هنرمند و چشمِ یک انسانشناس فیلم میساخت. از نخستین گامهایش در «نئورئالیسمِ ایتالیایی» تا گشتوگذارهای متأخرش در قلمروِ اسطوره و تمثیل، پازولینی زبانی دیداری آفرید که همزمان زمینی و متعالی بود: در فیلمهای او، ژندهها شأنِ جامههای مقدّس …
Read more “بافتِ مقدّس: پوشاک، فضا و تنِ سینمایی در بینشِ پیر پائولو پازولینی”
Pier Paolo Pasolini stands as a uniquely visionary figure in cinema – a poet, painter, and polemicist who made films with the soul of an artist and the eye of an anthropologist. From his earliest forays into Italian neorealism to his later excursions into myth and allegory, Pasolini crafted a visual language at once earthy …