من در به‌کار بردن واژه «هنرمند» برای خود تردید دارم. اعلام اینکه خود را نقاش می‌دانم، شبیه به ادعای رسیدن به ایستگاهی است که فقط می‌تواند از آن دورتر شود؛ برچسب‌هایی مانند «هنرمند» یا «نقاش» صفت‌هایی قاطع به نظر می‌آیند، گویی به وضعیتی که از قبل به دست آمده اشاره دارند، اما تمرین من یک …
Read more “واقعیت‌های ساخته‌شده؛ گرافیت، کیاروسکورو و سنگینی نور”
I hesitate to call myself an artist. To declare oneself a painter feels like claiming arrival at a station that can only ever recede; labels such as “artist” or “painter” sound definitive, as if they describe a state already attained, but my practice is a continuous verb. To paint, to draw, to see – these …
Read more “Fashioned Realities; Graphite, Chiaroscuro, and the Weight of Light.”
عباس کیارستمی (۱۳۱۹–۱۳۹۵) را بسیاری از منتقدان، معروف‌ترین و تأثیرگذارترین فیلم‌ساز ایرانی و از بزرگ‌ترین سینماگران معاصر جهان می‌دانند . فیلم‌های او تلفیقی بدیع از داستان و مستند، کمینه‌گرایی و خودانگیختگی، و نگاهی عمیقاً شاعرانه و انسان‌دوستانه بودند که زبان سینمایی یگانه‌ای پدید آوردند. ژان‌لوک گدار دربارهٔ وی گفت: «سینما با گریفیث آغاز می‌شود و …
Abbas Kiarostami (1940–2016) is widely regarded as one of the greatest and most influential filmmakers in Iranian and world cinema . His body of work blended fiction and documentary, minimalism and spontaneity, poetic vision and humanist spirit , forging a unique cinematic language that transcended cultural boundaries. Jean-Luc Godard famously remarked that “cinema begins with …
Read more “To Show by Not Showing: The Open Form of Kiarostami”
بشنو از نی چون حکایت می‌کند / از جدایی‌ها شکایت می‌کند» – این‌گونه مثنوی معنوی مولانا آغاز می‌شود، و چنین است که در روح، سینمای علی حاتمی نیز آغاز می‌گردد. در سوسوی فریم‌های فیلم و سکوت چایخانه‌ای کهنه در ایران، آثار حاتمی از جدایی می‌خوانند: فاصله میان یک ملت مدرن و جان فرهنگی‌اش، میان ایرانی …
Read more “هزارداستانِ یاد: علی حاتمی و جانِ ادبیِ سینمای ایران”
Listen to the reed, how it tells a tale, complaining of separations– so begins Rumi’s Masnavi, and so, in spirit, begins the cinema of Ali Hatami. In the flicker of film frames and the hush of an old Iranian tea house, Hatami’s work sings of separation: the distance between a modern nation and its cultural …
Read more “Hezardastan of Memory: Ali Hatami and the Literary Soul of Iranian Cinema”
آلبر کامو دربارهٔ اسطورهٔ سیزیف مشهورانه نوشت که «باید سیزیف را خوشبخت فرض کرد». در سینمای سهراب شهیدثالث، این فرمان فلسفی در تصاویرِ مردمانی عادی طنین می‌اندازد که زیر آسمانی بی‌اعتنا، روز به روز کارهایی به ظاهر بی‌معنا را تکرار می‌کنند. فیلم‌های شهیدثالث بر چرخش آهستهٔ روزمرگی مکث می‌کنند: سوزنبانی سالخورده که بارها و بارها …
Read more “زندگی و چشم‌انداز سهراب شهیدثالث: سینمایی شاعرانه از زمان و تبعید”
Albert Camus famously wrote of the mythic Sisyphus that “One must imagine Sisyphus happy” . In the cinema of Sohrab Shahid-Saless, this philosophical injunction echoes through images of ordinary people performing seemingly meaningless tasks day after day under an indifferent sky. Shahid-Saless’s films linger on the slow turning of the everyday: an old railway switchman …
Read more “Life and Vision of Sohrab Shahid-Saless: A Poetic Cinema of Time and Exile”
بهرام بیضایی (متولد ۱۹۳۸) فیلم‌ساز، نمایش‌نامه‌نویس، کارگردان تئاتر و پژوهشگر پرآوازه ایرانی است که فعالیت هنری او بیش از شش دهه را در بر می‌گیرد. او که اغلب «شکسپیر ایران» خوانده می‌شود، با درآمیختن اسطوره‌های کهن با قالب‌های روایی مدرن تأثیری شگرف بر هنرهای نمایشی و تصویری ایران گذاشته است. بیضایی به‌عنوان یکی از چهره‌های …
Read more “بهرام بیضایی: از اسطوره تا مدرنیته ـ زندگی، تئاتر و سینمای استاد بزرگ روایتگر ایران “
Bahram Beyzai (born 1938) is a renowned Iranian filmmaker, playwright, theatre director, and scholar whose career spans over six decades. Often hailed as the “Shakespeare of Persia,” he has profoundly influenced Iranian arts by blending ancient mythology with modern narrative forms. Beyzai emerged as a leading figure in the Iranian New Wave cinema of the …